Συνέντευξη στην Κρίστυ Κουνινιώτη
Μια συνέντευξη από την εφημερίδα «ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ» από τον Μάρτιο του 2021
Η πρόωρη γέννησή της, της άφησε μόνιμη κινητική αναπηρία. Αυτό, όμως, δεν την εμπόδισε να ανθήσει. Αφού σπούδασε σε Ελλάδα και Αγγλία, εργάζεται ως ψυχοθεραπεύτρια, ασχολείται ερασιτεχνικά με τον χορό και το θέατρο κι έγραψε το πρώτο της βιβλίο, «Το βότσαλο ταξιδεύει» (εκδ. Καστανιώτη). Η Μαρία Ιωαννίδου μιλάει για τον μικρό της ήρωα τον Οξυ, τη θεραπευτική επίδραση του χορού, τον ρόλο του χιούμορ στη ζωή της, τα όνειρά της, αποδεικνύοντας ότι η εσωτερική μας δύναμη είναι τεράστια. Φτάνει να μην την αφήνουμε ανεκμετάλλευτη -είτε από φόβο είτε από παραίτηση ή από απλή αδράνεια.
Στην αξιοθαύμαστη διαδρομή σας έως σήμερα, ήρθε να προστεθεί το θεραπευτικό σας αφήγημα «Το βότσαλο ταξιδεύει»; Γράφατε ανέκαθεν;
Τις πρώτες ιστορίες τις υπαγόρευα στον πατέρα μου πολύ πριν μάθω γραφή. Το πρώτο παραμύθι που εγώ θεώρησα ολοκληρωμένο το έγραψα λίγο μετά τον θάνατό του, σε ηλικία εννέα ετών. Είχα ακούσει τότε έναν θρύλο που έλεγε πως τα παγώνια κλαίνε για τα άσχημα πόδια τους και έγραψα μια ιστορία για ένα παγώνι που έγινε χορευτής, όταν ανακάλυψε την ομορφιά της ουράς του.
Στην ιστορία σας, πρωταγωνιστεί ο Οξυ, από το Οξύλιθος. Ενα βότσαλο που ζει υπερ-προστατευμένο από τη μητέρα του -το τεράστιο βουνό. Γιατί επιλέξατε ένα βότσαλο και πώς προέκυψε το όνομά του;
Ο Οξυ γεννήθηκε από ένα όνειρο που ονειρεύτηκα ξύπνια. Ομως νομίζω πως η πετρώδης φύση του συμβολοποιεί το πέτρωμα που εκείνο τον καιρό είχε προκαλέσει ο φόβος στο σώμα μου. Το όνομά του προέρχεται από ένα χωριό της κεντρικής Εύβοιας, εκεί έχω προγονικές ρίζες, εκεί βρίσκεται και το μοναστήρι από όπου πήρα το όνομά μου. Ομως ταυτόχρονα συμβολίζει την Οξύτητα που χρειάζεται καμιά φορά για να ξεφύγει κανείς από τον φόβο.
Κεντρικό σας θέμα η αποτίναξη του φόβου που μας κρατάει δέσμιους, στερώντας μας τη δυνατότητα να γνωρίσουμε την ομορφιά της ζωής. Υπήρχαν σημεία ταύτισης με το μικρό σας βότσαλο κατά τη «συμβίωσή» σας με την εκ γενετής κινητική αναπηρία;
Η ιστορία του Οξυ είναι μια αλληγορία για το προσωπικό μου ψυχοθεραπευτικό ταξίδι. Ο Οξυ είμαι εγώ.
Ποια η πηγή της δύναμής σας; Υπήρξαν στιγμές που σηκώσατε τα χέρια ψηλά, που νιώσατε πληγωμένη; Αδικημένη;
Σε ηλικία τεσσάρων χρονών είχα την τύχη να κάνω χοροθεραπεία. Εκεί έμαθα να αγαπώ ολόκληρο τον εαυτό μου και να ψηλαφώ τη δύναμή μου όταν οι άλλοι με έβλεπαν αδύναμη. Οι μνήμες από τότε υπήρξαν ένα αναμμένο κεράκι στις πολλές σκοτεινές στιγμές που ακολούθησαν. Η φλόγα του κεριού αυτού δυνάμωσε από τις μετέπειτα ψυχοθεραπευτικές μου διαδρομές, από τις άλλες επισκέψεις της τέχνης στη ζωή μου, από την αγάπη των ανθρώπων που με γνωρίζουν αληθινά.
Τι υπαγόρευσε την ενασχόλησή σας με την ψυχολογία-ψυχοθεραπεία;
Νομίζω ήδη από τα τέσσερα μου, όταν πρωτοέλαβα το δώρο της θεραπείας, δεσμεύτηκα μέσα μου ότι αυτό το δώρο θα το μοιράσω σε όσο περισσότερους ανθρώπους μπορώ, με όσο περισσότερους τρόπους μπορώ. Από εκεί και πέρα ένιωθα σαν να με ταξιδεύει ένα ήσυχο ποτάμι.
Εχετε σκεφτεί πώς θα ήταν η ζωή σας κι εσείς η ίδια, αν το κοριτσάκι που έμαθε να χορεύει στο πάτωμα -γιατί το κάνετε και αυτό-, μπορούσε να χορεύει στα δυο του πόδια;
Για το κοριτσάκι που χόρευε στο πάτωμα δεν θα υπήρχε διαφορά. Εκείνη την ώρα δεν ένιωθα ανάπηρη, έκανα πιρουέτες με τη σκέψη και για μένα είχαν συμβεί. Για το σώμα μας ό,τι σκεφτόμαστε είναι αληθινό. Ούτε σήμερα νιώθω «ανάπηρη» όταν χορεύω, εκτός αν προσπαθώ να δείξω πως δεν είμαι ανάπηρη. Τώρα για μένα, όταν απομακρύνομαι από τον χορό, σίγουρα πολλά θα ήταν αλλιώς αν δεν ήμουν ανάπηρη, δεν λέω πως θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα, σίγουρα όμως θα ήταν αλλιώς.
Στο βιβλίο σας, υπάρχει διάχυτη η αίσθηση του χιούμορ. Τι θέση κατέχει στη ζωή σας;
Το χιούμορ είναι ένας πολύ καλός σύμμαχος για να τα βγάζω πέρα με την αυστηρή, τελειοθηρηκή πλευρά του εαυτού μου. Επίσης βοηθάει πολύ σε κοινωνικές καταστάσεις, όταν χρειάζεται να σπάσω τον πάγο που προκαλεί η ασυνήθιστη μορφή του σώματός μου. Τέλος, είναι ένα καλό μέσον για να βοηθήσω άλλους ανθρώπους να αντιληφθούν τη δική μου οπτική για τον κόσμο και να δημιουργήσουν μια σύνδεση με αυτή την οπτική που να μην φθείρεται εύκολα. Ελπίζω ο Οξυ μου να με βοηθήσει σε αυτό.
«Τι ωραία που είναι να ξύνεις τον ουρανό» διαβάζουμε στο βιβλίο σας. Πότε νιώσατε ή νιώθετε αυτό το συναίσθημα;
Σίγουρα η πρώτη φορά που το ένιωσα ήταν όταν χόρευα ως παιδί. Μετέπειτα το έχω νιώσει πολλές φορές όταν περνάω ένα κατώφλι στην προσωπική μου εξέλιξη, αλλά και όταν ξεκουράζομαι στην αγκαλιά αγαπημένων ανθρώπων. Επίσης, από τότε που επέτρεψα στον εαυτό μου να χορέψει ξανά ως ενήλικη πλέον, νιώθω αυτή την ευδαιμονία κάθε φορά που αφήνω τον χορό να εναρμονίσει το σώμα μου, τη σκέψη μου και το συναίσθημά μου.
«Ξέρεις τι ψάχνεις; Μόνο αν ξέρεις τι ψάχνεις θα το βρεις» γράφετε. Εσείς τι ψάχνετε από εδώ και πέρα; Τι ονειρεύεστε;
Θα μπορούσα να γράψω σελίδες για τα όνειρά μου. Αυτή τη στιγμή, το όνειρο που με καίει περισσότερο είναι να εξαφανιστεί ο φόβος του ανθρώπου για τον συνάνθρωπο που έχει γίνει όλο και περισσότερο παρών στην καθημερινότητά μας. Να ζυγίζουμε κάθε φορά σωστά ανάμεσα στην ασφάλεια και την ελευθερία μας. Να μην σταματήσουμε να κυλάμε στον καταρράκτη της ζωής, όπως ο Οξυ μου. Σε πιο προσωπικό επίπεδο, τον τελευταίο χρόνο ασχολούμαι πάλι εντατικά με τον χορό κάνω έξι φορές την εβδομάδα -σύγχρονο χορό, αυτοσχεδιασμό και κινητικό διαλογισμό. Παράλληλα δοκιμάζω στον εαυτό μου θεραπευτικές μεθόδους που βασίζονται στην πίστη ότι το σώμα, η ψυχή και το πνεύμα αποτελούν αδιάσπαστη ενότητα. Οσο προχωράω σε αυτό το ταξίδι, τόσο περισσότερο δυναμώνει το όνειρο να φτιάξω ένα θεραπευτικό μοντέλο που θα ταιριάζει στη δική μου ύπαρξη και θα συνενώνει αρχικά τον χορό με την ψυχοθεραπεία, αλλά θα προσθέτει και γνώσεις από άλλες θεραπευτικές μεθόδους. Πρόθεσή μου είναι να μπορώ να προσφέρω η ίδια μαζί με προσεκτικά επιλεγμένους συνεργάτες, ολιστική θεραπεία σε βαριά ανάπηρους ανθρώπους, αξιοποιώντας την προσωπική εμπειρία και τις γνώσεις μου. Παράλληλα ονειρεύομαι να αξιοποιήσω την τέχνη του χορού, του θεάτρου και της γραφής ως μέσο αγώνα για έναν κόσμο όπου κάθε άνθρωπος θα εκφράζεται και θα ανθίζει ανεμπόδιστα ανεξάρτητα από τα διάφορα χαρακτηριστικά του. Φυσικά έχω και πιο συνηθισμένα όνειρα, θα ήθελα να συνδεθώ βαθιά με έναν σύντροφο, να εξελισσόμαστε μαζί, να γεννήσουμε παιδιά. Θέλω πολλά, κάποια θα συμβούν κάποια όχι, αλλά όλα μου δίνουν ώθηση να συνεχίσω να κυλώ.
